Toen afgelopen december de scholen halsoverkop weer dichtgingen, kreeg Mirjan haar schoolboeken mee naar huis. Niks had me doen vermoeden wat dat meteen aan de start van het nieuwe jaar teweeg zou brengen.
Na de kerstvakantie begon ‘school’ weer in de tweede lockdown en daarmee kwamen de lesmethoden uit school in huis terecht. De eerste dag was het nog wel aardig ‘schooltje spelen’, maar na een eerste volle lesweek had ik een onhandelbaar kind. Woede aanvallen waren dagelijkse kost. Waar was mijn vrolijke, enthousiaste en bovendien leergierige meisje gebleven?
Omdat een kind in groep 3 veel begeleiding nodig heeft zat ik naast haar aan de keukentafel. Een week heb ik geprobeerd het voorgeschreven programma met haar te volgen. Toen dat nagenoeg onmogelijk bleek, ben ik beter gaan kijken. Gaan kijken wat er gevraagd werd en hoe dit voor Mirjan was.
Het tempo leek nooit te kloppen. De manier van denken nooit aan te sluiten. De frustraties die op school nog door Mirjan onderdrukt konden worden, kwamen in de veilige omgeving thuis ongeremd naar boven.
We zijn gestopt met school en binnen een week had ik mijn vrolijke meisje weer terug. Ondertussen had ik de lesmethoden beter bekeken en was ik tot de conclusie gekomen dat dit nooit zou gaan werken. We besloten dat ze niet terug zou gaan het reguliere onderwijs in. Maar wat dan wel?
We zaten aan het begin van de lockdown, dus ik had de tijd. Eerst een week bijkomen, dan zou ik verder zien. En terwijl ik me mentaal al stiekem begon voor te bereiden op het geven van thuisonderwijs, kwam ik via vrienden op democratische school De Ruimte in Soest terecht.
Een goed gesprek en rondleiding, door een nog lege school, later vroeg ik mij eerlijk te vertellen welke keuze ik had. Had ik een keuze?
Ik had zojuist een uur rondgewandeld door een school waarvan ik altijd stiekem had gedroomd. Een plek waar mijn kind de ruimte zou krijgen zichzelf te ontwikkelen via haar eigen weg, in haar eigen tempo, in haar eigen richting, op haar eigen manier.
Een school op 50 minuten rijden van ons huis in Boskoop, waar ik haar 4 dagen in de week zou moeten brengen. Een school waar ik eigenlijk niet naar op zoek was geweest, maar wel terecht was gekomen.
Veel mensen hebben mij moedig genoemd voor de gemaakte keuze. Vinden het inspirerend dat ik zo voor het welzijn van mijn kind heb gekozen. Was het een keuze? Het kwam op mijn pad en ik had het kunnen blokkeren. Het is onze keuze geweest dat niet te doen.
Ik hoor tegenwoordig veel dat er geen keuze is. Ik denk dat het goed is ons te realiseren dat er altijd iets te kiezen is.
We kunnen kiezen iets te doen.
We kunnen kiezen iets niet te doen.
We kunnen kiezen iets te blokkeren.
We kunnen kiezen mee te gaan in wat zich aandient.
We kunnen kiezen te voldoen aan verwachtingen die aan ons gesteld worden.
We kunnen kiezen te doen wat ons hart ons vertelt dat het juiste is.
De keuze is aan ons.
Mirjans school: deruimtesoest.nl
Reactie plaatsen
Reacties